Gisteren had ik een bijzondere dag. Niet per se in de dingen die op mijn ‘programma’ stonden, want ik had een vrije dag, maar een bijzondere dag in mijn eigen proces.
‘s Morgens bracht ik mijn zoon naar school en daarna maakte ik een heerlijke wandeling met een goede vriend door het bos. Dat soort geplande activiteiten gaan al snel op de automatische piloot.
Eenmaal thuis eind van de ochtend kwam ik weer in de rust, ik voelde een brok in mijn keel, en verdriet die omhoog borrelde.
Eerlijk…. Deze probeerde ik eerst nog even terug te drukken. “Hoezo dit nu? Riep het stemmetje in mijn hoofd! Je hebt een vrije dag, ga genieten.”
Maar nee! De tranen bleven opborrelen, er gebeurd zoveel in en om mij heen. En ja, ik ben een enorm gevoelig persoon, de kleinste dingen kunnen mij al heel diep raken.
Ik nam een besluit het niet weg te duwen, maar het uit te nodigen. Ik stapte als het ware volledig met mijn bewustzijn in dit iets wat onwennige gevoel. Mijn hoofd begreep het niet helemaal, “zoveel dingen gaan zo voorspoedig op het moment, waarom verdrietig”. Het ego wil graag snappen en analyseren.
Ik bedankte het stemmetje in mijn hoofd en vertelde het dat het oké is, dat ik dit even mag gaan voelen. En ook dat ‘de waarom-vraag’ helemaal niet van belang is. Maar dat dit niet voor niks komt en dat het er gewoon mag zijn!
Ergens in mijn leven heb ik een overtuiging opgepikt dat het toelaten van emoties een zwakte is. Inmiddels weet ik dat dit niet zo is en heb ik mijzelf verschillende tools aangeleerd om hiermee om te gaan. Dit toe te staan voor mijzelf. En nog, is het de ene keer een grotere uitdaging dan een andere keer. De lat die ik voor mijzelf leg ligt ook geregeld sky high… Dat heeft mij enorm veel gebracht en dat doet het nog steeds. Maar soms is het ook gewoon kapot vermoeiend en mag ik mijzelf echt ff terugfluiten!
Door mijn verwelkoming van deze emoties, zakte ik nog meer in het verdriet. De tranen vloeide rijkelijk, ik dwaalde als een kip zonder kop door het huis en belandde ergens op de gang ineengezakt op mijn knieën op de grond. Mijn ademhaling werd steeds zwaarder en met grote teugen. Er ontvouwde zich een energie van woede in mij.
Als een stier voor het rode doek begon ik te hijgen en te blazen. En even kwam mijn ego weer voorbij “Sanne, dit is echt raar!”
Nee! Dit is niet raar! Dit ben IK! Een mens van vlees en bloed met alle emoties en ups en downs die daarbij horen! Ik mag mijzelf nu verlossen hiervan. Dank ego, maar ik mag dit zelf doen!
Inmiddels stond ik op en dwaalde nog wat verder snikkend en hijgend over de gang, de frustratie en woede borrelde lekker door en ik zag mijn bed staan.
Ik voelde een enorme drang te gaan slaan, en ja dat deed ik dus!
Ik liep naar mijn bed en schreeuwde het uit terwijl ik op mijn kussen en matras insloeg.
Whaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!
Er volgde ook nog een mooi repertoire aan scheldwoorden!
Daarna kwam er een diepe zucht… een diepe ademhaling die een ruimte maakte en een deken van rust gaf!
Wow, wtf just happend dacht het stemmetje in mijn hoofd.
Nog wat verward maar een stuk verlichter dwaalde ik nog over de gang. Ik kwam in de badkamer terecht en zag mijzelf in de spiegel.
Dit was een magische ervaring!
Ik heb mijzelf altijd enorm lelijk gevonden als ik huilde. Mijn gezicht gaat vlekken, mijn ogen worden rood en dik.
Maar nu keek ik, en het enige wat ik zag was schoonheid. Een onbeschrijfelijk pure vorm van LIEFDE!
Ik ging met mijn spiegelbeeld in gesprek en sprak veel waardering, trots en liefde uit. Wauw!!!! Helemaal onder de indruk van wat hier mocht ontstaan. Ik voelde mij krachtiger dan ooit tevoren en overspoeld door de liefde voor mijzelf!
Wat ik hiermee zeggen wil?
Het is niet zwak wanneer je er even doorheen zit, wanneer je je verdrietig voelt of boos, of wanneer je het even niet weet. De zwakte zit hem in het feit dat we denken dat dit zwak is. De zwakte zit hem in de overtuiging dat we alleen maar sterk moeten zijn.
Maar onze emoties zijn onze wegwijzers, nodig ze uit en je zult versteld staan. Je zult inzichten mogen ontvangen, verlichting voelen en mogen groeien!
Zo werd ik mij in dit stuk enorm bewust van het feit dat ik emoties toe kan staan voor mijzelf, maar naar buiten toe is ook voor mij nog geregeld een uitdaging.
Het plaatsen van deze post is er dan ook een die aansluit in mijn proces hierin.
Ik ben Sanne! Een mens van vlees een bloed! Ik voel mij soms fijn en soms word ik overspoeld door emoties. En daar ben ik trots op!
Het laat mij voelen dat IK leef!
DIT is ECHT! DIT is PUUR!
DIT IS LIEFDE!!!
💖
Comments