Ja, ik kan nu natuurlijk heel tof doen alsof dit bij mij altijd van een leien dakje gaat. Maar dat is echt niet zo!
Als kind heb ik mijn emoties ergens op slot gezet en bouwde ik een enorm schild om mij heen. Een muur die ik jaren lang om mij heen heb gehad.
Ik heb moeten knokken om weer in contact te komen met mijn gevoelens. Daarvoor mocht ik al die dingen aankijken die ervoor gezorgd hebben dat dat muurtje er kwam.
Mijn pijnen mocht ik onder ogen komen, mijn gevoelens mochten erkend worden en ik mocht gaan voelen. Doorvoelen om vervolgens de lading er steeds beetje bij beetje af te halen. En weer meer in contact te mogen komen met mijn ware zelf.
En nog steeds, in bepaalde situaties, knalt die muur er ‘Hoppa’ ineens weer in. (Zo’n druk op de knop hydraulische floep muur 😋)
Een muur die mij wil beschermen, tegen oude pijn stukken.
Wel merk ik steeds en steeds meer verbetering.
Waar mijn muur voorheen non-stop muurvast stond, werd het in stapjes een hydraulische floep muur. Ook zijn er situaties waar mijn muur tegenwoordig gewoon weg of laag blijft. In andere gevallen triggert een situatie mij dusdanig dat hij weer even omhoog floept.
Dan weet ik dat ik daar nog iets te doen heb. En probeer ik in te zoomen op dat stuk.
Wat mij enorm heeft geholpen is momenten pakken om echt naar binnen te gaan. Echt even die emoties toestaan, aankijken en voelen.
Soms lukte mij dit zelf en in andere gevallen schakelde ik daar hulp bij in.
En met de jaren kan ik steeds meer toestaan voor mijzelf.
Omdat ik zelf als geen ander heb ervaren hoe belangrijk dit stuk van voelen is, is precies dat ook waar ik mij in mijn praktijk op richt.
VOELEN WAT NOG GEVOELD WIL WORDEN ZODAT JE KUNT HELEN
En nee, uit eigen ervaring kan ik zeggen; dat is geen 1 day job.
Maar het is het absoluut waard.
Zo halen we de druk van de ketel en legen we ons rugzakje beetje bij beetje.
En daar komt liefde, licht en ruimte voor terug.
🙏🏻💖
Liefs Sanne